Blog

Για το λόγο αυτό επικράτησε –στους βυζαντινούς χρόνους λένε- η γνωστή έκφραση «πέθανε στην ψάθα», από την οποία προκύπτει ότι ακόμα κι αν κάποιος ήταν τόσο φτωχός που δεν μπορούσε να έχει ούτε ένα στρώμα για να κοιμάται, μπορούσε παρ’ όλ’ αυτά να έχει τουλάχιστον μια ψάθα. Οι παλαιοανθρωπολόγοι λένε ότι την ανακαλύψαμε πριν από τα υφάσματα. Δεν υπάρχουν πολλά ευρήματα για να το στηρίξουν, επειδή η ψάθα, ως μαλακό υλικό, δεν διατηρείται εύκολα ανά τις χιλιετηρίδες. Όμως, απ’ όσα απομεινάρια βρέθηκαν μέχρι σήμερα προκύπτει ότι πλέκουμε ξεραμένα χόρτα για περισσότερα από 10.000 χρόνια. Σταματήσαμε να τη χρησιμοποιούμε κατά κόρον και με διάφορους τρόπους μόλις τα τελευταία 60 χρόνια, λόγω της εξάπλωσης της χρήσης των πλαστικών υλών.

Απ’ τα αλώνια στα σαλόνια. Επειδή η ψάθα υπήρξε πάντα κάτι το τόσο κοινό, φθηνό και «χωριάτικο» δεν γεύτηκε ποτέ τη σταθερή στοργή της Μόδας. Γνώρισε όμως στιγμές κατά τις οποίες η Μόδα ένιωσε γι’ αυτή σφοδρό πάθος και ως εκ τούτου την έφερε –κυριολεκτικά– από τ’ αλώνια στα σαλόνια. Για παράδειγμα, το 18ο αιώνα, η Μαρία Αντουανέτα ανάπτυξε ξαφνικά ένα απροσδόκητο και παράδοξο χόμπι, που ήταν να ντύνεται βοσκοπούλα και να επιβάλλει στις κυρίες του περίγυρού της να κάνουν το ίδιο. Με αυτή την αμφίεση ανέβαζαν στο θέατρο του παλατιού αυτοσχέδια βουκολικά δράματα (αλλά και κωμωδίες) και θεωρούσαν ότι έτσι διασκέδαζαν. Η συνήθεια αυτή εκτίναξε την ψάθα από το βασιλικό θεατρικό σανίδι στη μόδα της εποχής κι έτσι καλαθάκια, ζεμπίλια, τσαντούλες και καπέλα ψάθινα έκαναν μια αξιομνημόνευτη λαμπερή είσοδο στις Βερσαλλίες, που διάρκεσε για καιρό.

Περί τα εκατό χρόνια αργότερα, τα ψάθινα είδη επέστρεψαν ξανά στην παρισινή μόδα, χάρη σε μια σπουδαία φούντωση της ελληνολατρείας. Ήταν η εποχή που οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τις Ταναγραίες, τα περίφημα μικρά πήλινα αγαλματίδια, τα οποία εντυπωσίασαν τότε ολόκληρο το δυτικό κόσμο με τη χάρη, τη θηλυκότητα και το σκέρτσο τους. Στο Παρίσι άρχισαν να παρομοιάζουν με Ταναγραία κάθε μινιόν και δροσερή κυρία, προκειμένου να την κολακεύσουν. Κι έτσι, επειδή μια Ταναγραία γίνεται αρχετυπική όταν φορά το πλατύγυρο, κωνικό ψάθινο καπελίνο της, οι Παριζιάνες που πίστεψαν ότι ήταν πράγματι Ταναγραίες καταδέχτηκαν τα ψάθινα αξεσουάρ στις κοσμικές εμφανίσεις τους. Κατόπιν αυτού και προσπερνώντας τις αρχές του 20ού αιώνα, όπου το περίφημο «ψαθάκι» γνώρισε στιγμές απερίγραπτης αναγνώρισης ως γιούνισεξ καπέλο, ήρθαν τα ανεπανάληπτα 60s και η μεσουράνηση του στιλ «Μπριζίτ-Μπαρντό-στο-Σεν-Τροπέ».

Τότε η ψάθα γνώρισε την πιο king size αποθέωσή της από τη Μόδα. Καπέλα διαμέτρου ίσης με ομπρέλας θαλάσσης και τσάντες παραλίας σε μέγεθος μικρής βαλίτσας, έγιναν όχι μόνο must, αλλά και σύμβολα μιας εποχής που άρχιζε να αμφισβητεί ευθέως τον καθωπρεπισμό και το πατροπαράδοτα εσφιγμένο γυναικείο look. Η κατάκτηση του δικαιώματος για μια απλή κι ασύμπλεκτη chic εμφάνιση πάτησε γερά πάνω σε ψάθες, και από εκείνη την εποχή τα ψάθινα αξεσουάρ κέρδισαν ανοικτή βίζα εισόδου στην καλοκαιρινή ζωή κάθε γυναίκας. Ταυτόχρονα, όμως, η ψάθα έχασε διαπαντός την ελπίδα να συναντήσει το γκλαμ υπό το φως της νύχτας. Καταδικάστηκε να είναι ξανά «αυτονόητη» και «πρωινή».

Γεωγραφία της φυτικής ίνας

Οι διάφορες ποιότητες ψάθας σχετίζονται κυρίως με την περιοχή στην οποία παράγεται και κατά συνέπεια το είδος της φυτικής πρώτης ύλης που χρησιμοποιείται. Έτσι, στην Ευρώπη και στην Αμερική παράγονται κυρίως ψάθες από δημητριακά (σιτάρι, σίκαλη, κριθάρι, βρώμη), από λυγαριά, από καλαμπόκι και από ρύζι. Στη Νότια Αμερική χρησιμοποιούν και τα τοπικά τους φυτά σαν το toquilla, με το οποίο φτιάχνονται εξαιρετικές ψάθες, μοναδικής αντοχής κι ελαστικότητας, που όμως καταναλώνονται κυρίως στην κατασκευή καπέλων (των περίφημων panama hats). Στην Ασία την πρωτοκαθεδρία έχει το ρύζι και το bamboo, ενώ στην Αφρική οι φοίνικες και τα γιούκα.

Η ψάθα είναι από τα πιο ευχάριστα στο άγγιγμα υλικά, σέβεται το περιβάλλον, είναι βιοδιασπώμενη και επιπλέον, έχει απύθμενο στυλ. Επιπλέον, δεν σε ζεσταίνει, δεν σε ιδρώνει και δεν σε βαραίνει. Η συντήρησή της προκειμένου να δείχνει πάντα «του κουτιού» δεν απαιτεί πολλά. Καθαρίζεται εύκολα, δεν υποφέρει από το νερό και τον ήλιο (υποφέρει όμως από το πολύ νερό και τον πολύ ήλιο) και με λίγη προσοχή διατηρεί άψογη τη φόρμα της. Είναι μια απλή, γλυκιά, πιστή καλοκαιρινή φίλη.

Εκτός από το στυλ και τον οικολογικό τους χαρακτήρα, υπάρχουν 3 επιπλέον λόγοι για να επιλέξεις ψάθινες τσάντες και λοιπά αξεσουάρ, αυτό το καλοκαίρι και κάθε επόμενο.

1. Οι ψάθινες τσάντες είναι οικολογικές και σικ

Οι γήινες και οι ουδέτερες αποχρώσεις που φέρουν συνήθως, ταιριάζουν με όλα τα χρώματα και διατηρούν μποέμ σικ χαρακτήρα. Δεν είναι καθόλου βαριά και ισορροπούν και το πιο εξεζητημένο σύνολο.

2. Τα φυσικά αξεσουάρ αναδεικνύουν το καλοκαιρινό μαύρισμα

Όπως το μπεζ στα ρούχα, έτσι και στα αξεσουάρ, αναδεικνύει την μαυρισμένη επιδερμίδα.

3. Είναι απίστευτα εύχρηστα αξεσουάρ

Οι ψάθινες τσάντες, είναι η απόλυτη επιλογή για το καλοκαίρι, αλλά όχι μόνο για τις διακοπές και για την παραλία. Επίσης, τις κρατάμε παντού, από τα ψώνια μέχρι τις απογευματινές βόλτες, ενώ πλέον βρίσκουμε και γοητευτικές μικρές raffia τσάντες, που τις κρατάμε και στις βραδινές εξόδους. Τέλος, ένα ζευγάρι raffia σανδάλια είναι το απόλυτο πασπαρτού παπούτσι για το καλοκαίρι.

4. Δεν θα είναι ποτέ εκτός μόδας

Τα αξεσουάρ από φυσικά υλικά είναι κλασικά, άρα δεν θα τα βάλεις στην άκρη το επόμενο καλοκαίρι. Αντιθέτως, θα τα φορέσεις ξανά και ξανά και θα κάνεις απόσβεση των αγορών σου.

Πηγές:
look.athensvoice.gr, thecover.gr